Drugą jednostką jaka zamierzamy odtwarzać w ramach projektu Wehrmacht 1939 jest 13 Infanterie Division (mot.) czyli 13 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej z dokładnie jej 66 Infanterie Regiment (mot.)( 66 pułku piechoty zmotoryzowanej)

Trochę historii dywizji ogólnie:
13. meklemburska Dywizja Piechoty (zmotoryzowanej)

Struktura organizacyjna w sierpniu 1939 roku:
33. pułk piechoty zmotoryzowanej: miejsce postoju sztabu, I. batalionu, 13. kompanii dział oraz 14. kompanii przeciwpancernej – Dessau, II. batalionu – Bernburg, III. batalionu oraz rezerwowego batalionu – Zerbst;
66. pułk piechoty zmotoryzowanej: miejsce postoju sztabu, I. i III. batalionu – Magdeburg, II. batalionu, 13. kompanii dział oraz 14. kompanii przeciwpancernej – Burg;
93. pułk piechoty zmotoryzowanej: miejsce postoju, I. i II. batalionu – Stendal, III. batalionu – Salzwedel;
13. pułk artylerii zmotoryzowanej: miejsce postoju sztabu, I., II. i III. dywizjonu – Magdeburg;
I./49. pułk artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Dessau;
4. batalion pionierów: miejsce postoju – Magdeburg;
13. oddział przeciwpancerny: miejsce postoju – Magdeburg;
13. oddział rozpoznawczy zmotoryzowany: miejsce postoju – Stendal;
13. oddział łącznosci: miejsce postoju Magdeburg;
13. oddział obserwacyjny: miejsce postoju – Aschersleben;

Od 22 sierpnia rozpoczęło się przetransportowanie jednostek dywizji z macierzystych garnizonów na Górny Śląsk. Wojnę rozpoczęła w Grupie Armii "Południe" 10. Armii XIV. Korpusu Armijnego (zmotoryzowanego) nacierała z rejonu Gliwic przez Landsberg nad Wartą - Prażkę w obszar Kielc:
Atak przez Żarnów _ Kazanów (5 września) dalej przez obszar Gór Świętokrzyskich, nacierała przez Końskie - Zartki na Odrzywodę/Nowe Miastow, w rejon na północ od Radomia; Pododziały dywizji razem z 1. Dywizją Pancerną brały udział w bitwie nad Wisła w rejonie Brzumin/ Góra Kalwaria (9 września). W bitwie radomskiej prowadziła zarówno walki obronne jak i zaczepne. Dalej prowadziła walki w stronę Puław. Zdobyła przyczółek mostowy przez Wisłę w rejonie Kuron. W okresie od 11 do 17 września prowadziła na wschód od Puław walki obronne. Pod koniec miesiąca rozpoczęła marsz na wschód. W obszarze Serokomla - Kock została zaangażowana w walki z SGO "Polesie" gen. Franciszka Kleeberga.
Po zakończeniu walk w połowie października powróciła do macierzystych garnizonów. Tam uległa przeformowaniu, dywizja została zmniejszona o jeden pułk piechoty (zmotoryzowanej) i jeden dyon artylerii lekkiej (zmotoryzowanej). Przekazała 2. wiedeńskiej Dywizji Pancernej I./33. pułk piechoty (zmotoryzowanej) oraz II./13. pułk artylerii (zmotoryzowanej), natomiast pozostałe pododdziały pułku (sztab, I. oraz III. baon) zostały przeniesione do 4. Dywizji Pancernej i utworzyły drugi pułk strzelców.
W listopadzie 1939 roku przerzucona do Hesji.
Kampanię na zachodzie Europy zaczęła od forsownego marszu w strukturach 12. Armii IV. Korpusu Armijnego (zmotoryzowanego). Marsz odbywał się przez Mezieres, w rejonie którego przekroczyła Mozę i dalej prowadził nad Oise (13 - 18 maja). Następnie skręciła na południe do osłony flanki Grupy Pancernej von Kleista. Prowadziła walki obronne o Corbie, 93. pułk piechoty (zmotoryzowanej) uczestniczył w ciężkich, krwawych walkach o Poully. Następnie dywizja rozpoczęła marsz z przestrzeń na północ Amiens w stronę Gravelines. Tu rozpoczęła ochronę wybrzeża Kanału La Manche (Calais - Gravelines).
W drugiej fazie kampanii z przyczółka mostowego w Amiens w strukturze Grupy Pancernej von Kleist rozpoczęła 5 czerwca natarcie na południe - atak na St Just, marsz przez St. Quentin - Chemin des Dames w stronę Marny. Przełamała Linię Weyganda, w dalsze walki to już tylko pościg przez Dijon w kierunku szwajcarskiej granicy.
Od 5 lipca w marszu powrotnym do macierzystych garnizonów. Tam rozpoczęła przeformowywać się w dywizję pancerną, z drugiej dywizji pancernej otrzymała 4. pułk pancerny. W listopad 1940 roku, w wyniku zajęcia przez Rosjan północnej Bukowiny przebywa do Rumunii jako "szkolny oddział", którego głównym zadaniem jest ochrona roponośnych pół w rejonie Ploesti (grudzień 1940 - kwiecień 1941). Pod koniec maja transportem kolejowym przetransportowana do Grupy Armii "Południe" w przestrzeń Dębica - Lublin.
W kampanii rosyjskiej od pierwszego dnia, w składzie Grupy Pancernej "Kleist" przechodzi Bug następnie przełamuje "Linię Stalina", uderza przez Irpeń w stronę obszaru Beredyczew - Koziatyń. Użyta do ochrony flanki na południowy zachód od Kijowa. Zaangażowana w bitwie pod Humaniem, naciera na lewym skrzydle 1. Grupy Pancernej w stronę Dniepru w rejon Kremieńczuka. Dniepr przechodzi pod Dniepropietrowskiem (9 - 25 sierpień). Angażuje się w obronne przyczółka mostowego, po zluzowaniu przez 60. gdańską Dywizję Piechoty (zmotoryzowanej) dalej w składzie 1. Grupy Pancernej prowadzi walki zaczepne, pierwszego października osiąga Nowomoskowsk a jedenastego października dociera w walkach od Mariupola i tym samym dociera do Morza Azowskiego. Dalej prowadzi natarcie przez Taganrog do ujścia Donu, w śmiałym pancernym rajdzie, po zażartych, ulicznych walkach zdobyła północą część Rostowa. Do końca listopada broni się w mieście. Następnie wycofuje się na zachód za rzekę Mius, tutaj w okresie od końca listopada 1941 do czerwca 1942 roku broni odcinka Pokrowskoje - Jefremowka. W lutym, na krótko wycofana na tyły w rejon Taganrogu w celu odświeżenia, ale już od marca do czerwca walczy nad Miusem. Na przełomie maja i czerwca wzmocniona m.in. III./4. pułku pancernego, oddziałem plot.

Zródła:
Stoves R. Die gepanzerten und motorisierten deutschen Großverbände 1935 - 1945;
Herr Der Schicksalsweg der 13. Panzer-Division 1939 - 1945;
Haupt W. Sieg ohne Lorbeer. Der Westfeldzug 1940;
Wagener C. Die Heeresgruppe Süd. Der Kampf im Süden der Ostfront


Kampania w Polsce szczegółowo:

Od 22 sierpnia rozpoczęto przerzucanie pododdziałów z macierzystych garnizonów na Górny Śląsk w obszar pomiędzy Brzegiem a Opolem.
W pierwszym dniu wojny nie bierze bezpośredniego udziału w walkach. Dywizja została włączona w skład XIV. Korpusu Armijnego (zmotoryzowanego) dowodzonego przez generała piechoty Gerharda von Wietersheima i drugiego dnia września przekroczyła granicę polsko - niemiecką w Landsbergu O.S (Gorzów Śląski) i przez Praszkę maszerowała w stronę Wielunia następnie skręciła na północny wschód w stronę Osjakowa, który osiągnęła 3 września. Generał artylerii Walter von Reichenau wydał 3 września dowódcy XIV. Korpusu Armijnego (zmotoryzowanego) rozkaz do sforsowania Warty a następnie natarcia przez Widawkę a po sforsowaniu rzeki wprowadzić do pierwszego rzutu 1. Dywizję Lekką i nacierać na północny zachód od Piotrkowa. Natarcie 93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) zaległo przed dobrze ufortyfikowaną pozycja polska, której walory obronne podnosiły liczne mokradła utrudniające natarcie. Także następnego dnia natarcie nie przynosi sukcesu. 6 września dywizja rozpoczęła marsz przez Szczerców, Nową Brzeźnicę, Radomsko w stronę Przedborza. I./66. pułku piechoty (zmotoryzowanej) wsparty 5./13. pułku artylerii zajął Żarnów. 8 września XIV. Korpus Armijny (zmotoryzowany) zajmuje Końskie. Dywizja naciera w stronę Opoczna i dalej na północ przemieszcza się przez Drzewicę w kierunku Odrzywołu. W Żarkach II./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) wzmocniony pododdziałem z 13. oddziału rozpoznawczego napotyka polskie oddziały, wywiązują się walki uliczne w których Niemcy tracą kilka samochodów pancernych ginie m.in por. Scheibel, von Ostau i Wichmann, na pole walki dotarł dowódca 93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) pułkownik Ritter von Weber. Dochodzi do silnego boju czwarta bateria 13. pułku artylerii zajmuje stanowiska a sztab III. oraz II./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) zostają odcięte przez Polaków. 10 kompania zostaje przyduszona ogniem polskich ckmów a także przez skuteczny ogień snajperów. W zażartym ataku resztki 10. kompanii oraz 9. kompanii pod dowództwem adiutanta batalionu podporucznika Kuhnowa złamały opór nieprzyjaciela. Po ciężkich stratach osobowych oswobodzono z pułapki oddziały. W tym boju polegli dowódca III./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej podpułkownik Dippel, szef 9. kompanii kapitan Kneifel a z 10. kompanii kapitan Ehle a także wielu podoficerów i żołnierzy. Dowództwo nad III. batalionem przejął dotychczasowy adiutant batalionu wspomniany wcześniej podporucznik Kuhnow.
W Odrzywole zostaje odłączony I./66. pułku piechoty (zmotoryzowanej), który zostaje podporządkowany 1. Brygadzie Strzelców z 1. Dywizji Pancernej. W szeregach tej dywizji bierze udział w likwidacji polskiego przyczółka mostowego w Burzminie (około 6 kilometrów na południowy wschód od Góry Kalwarii). 10 września przekracza Wisłę tworząc na wschodnim brzegu przyczółek mostowy. Batalion otrzymuje z dowództwa 1. Dywizji Pancernej rozkaz bronienia przyczółka i zostaje wzmocniony ( plutonem motocyklowym z I./1. pułku strzelców, plutonem z 4. oddziału rozpoznawczego, 1./23. dywizjonu plot., 1./ 63. dywizjonu plot.).
Główne siły 13. Dywizji Piechoty (zmotoryzowanej) z Odrzywołu rozpoczęły maszerować wzdłuż szosy w stronę Klwowa. Dywizja maszerowała w stronę Radomia prowadząc równocześnie oczyszczanie wielkich obszarów leśnych z rozproszonych grup polskich żołnierzy. Z Radomia rozpoczęła pościg przez Kozienice w stronę Dęblina . II./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) utworzył w rejonie Kurona (Kurów) przyczółek mostowy na wschodnim brzegu Wisły. Dywizja w drugiej połowie września oczyszcza z nieprzyjaciela obszar w widłach Pilicy i Wisły. Ostatnią bitwę w kampanii polskiej dywizja stoczyła z oddziałami generała Franciszka Kleeberga w obszarze Kock – Serokomla. We wczesnych godzinach porannych 2 października III./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) otrzymał rozkaz wymarszu. Batalion został wzmocniony przez oddział z 13. dywizjonu rozpoznawczego oraz 8./13. pułku artylerii. Liczono się ze spotkaniem Rosjan, wiec batalion otrzymał informację o umówionych znakach świetlnych.
Już przed Serokomlą pluton motocyklistów z II./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej) natrafił na opór. Wywiązała się chaotyczna walka strzelano barwne race. Sytuacja była niejasna, istniała możliwość spotkania Rosjan, w celu sprawdzenia sytuacji na plac boju wyruszył dowódca III./93. pułku piechoty (zmotoryzowanej). Artylerzyści ósmej baterii czekali na rozkazy. Ranny został porucznik Junker jak również adiutant batalionu. Walka rozpoczęła się na dobre 3 października bardzo silne wsparcie walczącej piechocie dawały działa z 13. pułku artylerii. Przeciwnik walczył twardo, tak więc dywizja musiała użyć trzech pułków piechoty (zmotoryzowanej). Od północnego zachodu nadciągała 29. Dywizja Piechoty (zmotoryzowanej). Polacy zostali okrążeni i ściśnięci na małym obszarze. Wieczorem 5 października do sztabu generała Paula Otto przybyli emisariusze od generała Franciszka Kleeberga z propozycją złożenia broni szóstego października o godzinie 10. Przed południem 6 paździenika niemieckim żołnierzom ukazał się niezapomniany obraz jak 4 polskich generałów, 1255 oficerów i 15000 podoficerów i żołnierzy we wzorowej postawie składali na ziemi broń i maszerowali do niewoli.

W kampanii polskiej największe straty poniósł II./66. pułku piechoty (zmotoryzowanej). Natomiast najcięższą walką była bitwa w obszarze Serokomla – Kock.

Generalleutnant Paul Otto oficer, który przez pięć lat dowodził dywizją musiał pozostać w garnizonie. Był to generał bardzo lubiany i szanowany przez swoich podwładnych niezależnie od stopnia. Jego miejsce zajął Generalleutnant Moritz von Faber du Faur pełnił obowiązki dowódcy dywizji od sierpnia 1939 do 6 września 1939 roku, kiedy to na swoje stanowisko powrócił Paul Otto.

Rozkazem dowódcy 10. Armii z dnia 6 września 13. Dywizja Piechoty (zmotoryzowanej) miała wyznaczyć jeden pułk piechoty (zmotoryzowanej) do dyspozycji XVI. Korpusu Pancernego, wypadło na 33. pułk piechoty (zmotoryzowanej).

Zródłą:
Traugott Herr Der Schicksaweg der 13. Panzer Division 1939 - 1945;
Jan Wróblewski Armia Prusy Warszawa 1986 ;

Między dwiema kampaniami:

Od 11 października pododdziały dywizji rozpoczęły marsz powrotny do swoich macierzystych garnizonów. 14 października w Magdeburgu defiladę pododdziałów dywizji odbierał generał porucznik Paul Otto. Bezpośrednio po powrocie z Polski, dokonano reorganizacji dywizji, 18 października 1939 roku rozdzielono 33. pułk piechoty (zmotoryzowanej) dowodzony przez pułkownika Fehna i tak I./33. pułku piechoty (zmotoryzowanej) przekazano do 2. wiedeńskiej Dywizji Pancernej podczas gdy II. i III./33. pułku piechoty (zmotoryzowanej) przekazano do 4. Dywizji Pancernej. W pułku artylerii też doszło do pewnych zmian I./13. pułku artylerii (zmotoryzowanej) przekształcono w II./47. pułk artylerii (zmotoryzowanej) natomiast dotychczasowy III dywizjon stał się I./13. pułku artylerii (zmotoryzowanej) a I./49. pułku artylerii otrzymał nazwę III. dywizjonu. Pułk opuścił także jego dotychczasowy dowódca pułkownik Kalm, a na jego miejsce przyszedł pułkownik von Rost. Także w oddziale rozpoznawczym doszło do pewnych zmian, dowództwo zdał major von Scheele a zastąpił go major von Hake. 13. oddział rozpoznawczy otrzymał dodatkowo kompanię ciężką.
Do zmian doszło także na stanowisku dowódcy dywizji. 31 października 1939 roku odszedł ze stanowiska dowódcy magdeburskiej dywizji generał porucznik Paul Otto, który jednostką dowodził od chwili jej sformowania, jeszcze w czasach gdy występowała pod ukrytą nazwą Dowództwo Piechoty nr IV. 1 listopada 1939 roku został mianowany szefem niemieckiego poselstwa w Słowacji. Na jego miejsce został mianowany generał major Friedrich – Wilhelm von Rotkirch und Panthen.
W dniu 24 listopada 1939 roku jednostkę postawiono w stan alarmu i we wczesne popołudnie następnego dnia oddziały zameldowały o gotowości marszowej. Pododdziały magdeburskiej dywizji przemaszerowały 20 kilometrów na południe od Magdeburga i rozpoczęły marsz w stronę zachodniej granicy. Jednostkę przeniesiono do Hesji gdzie zajęła zimowe kwatery w obszarze Dillenburg – Laasphe – Biedenkopf – Gladenbach – Ehringshausen – Hadamar – Rennerod.
W nowym obszarze rozlokowania, głównie nacisk położono na intensywne ćwiczenia w strzelaniu oraz w zgrywaniu pododdziałów. Na przepustki w święta Bożego Narodzenia mogli liczyć tylko żonaci żołnierze, pozostali byli serdecznie goszczeni przez okoliczna ludność.

Źródła:
Traugott Herr Der Schicksaweg der 13. Panzer Division 1939 - 1945;
Stoves R. Die gepanzerten und motorisierten deutschen Großverbände 1935 - 1945;